آبْگوشْت، غذایی که از گوشت و حبوبات و چیزهای دیگر می‌پزند. رایج‌ترین نوع آن آبگوشت ساده است که با گوشت گوسفند، پیاز، نخود، لوبیا و سیب‌زمینی می‌پزند و گاهی به آن چاشنیهایی چون گوجه‌فرنگی یا رُب یا لیمو عمانی نیز می‌افزایند.
قدیم‌ترین سندی که از آبگوشت نام برده، دیوان بسحاق اطعمه، از سدۀ ۸ ق / ۱۴م است. نام آبگوشت در لغت‌نامه‌های قدیم نیامده است. در برهان قاطع، تألیفی از سدۀ ۱۱ق / ۱۷م، در شرح «شورباج» همان آبگوشت پخته آمده است. این غذا را از خیلی قدیم با اسامی دیگری مانند نخودآب و یَخنی نیز می‌شناخته‌اند. میرزا علی‌اکبر‌خان، آشپزپاشی ناصرالدین شاه قاجار، از ۱۴ نوع مختلف یخنی در سفرۀ اطعمه یاد کرده است.
آبگوشت آجیل یکی از غذاهای سحر ماه رمضان در تهران قدیم بود، غذایی متشکل از گوشت گوسفند پروار اعلا از قسمت گردن یا ماهیچه به همراه نخود پوست گرفته، فندق، پسته، بادام، گردو، مویز، لواشک یا گوجه برغانی، به همراه زعفران و پیاز و نمک که آن را در دیگ یا دیزی ریخته، درش را محکم کرده و با روش دم کردن، آن را می پختند.