خشک کردن، بدون شک قدیمی ترین راه برای نگهداری طولانی مدت مواد غذایی مختلف از قبیل میوه و سبزیجات و گوشت بوده است. در زمان های قدیم و از زمان انسان های نخستین، با خشک کردن مواد غذایی زیر نور آفتاب یا با قرار دادن آن در سایه، محتوای آب خوراکی ها را حذف می کردند. در بعضی مناطق میوه ها را در برگ درخت خرما می پیچاندند و در زیر خاک داغ دفن می کردند تا خشک شود. در حالی که خشک کردن مواد غذایی در تمام خانه ها به شیوه سنتی و خانگی مرسوم بوده است، از اواسط قرن نوزدهم میلادی خشک کردن صنعتی به کار گرفته شد. امروزه انواع فر، آون و دستگاه های خشک کن خانگی و صنعتی به همراه انواع مواد نگهدارنده شیمیایی تنوع بسیار زیادی به دنیای میوه های خشک و خشکبار داده است. در خیلی از خانه ها، خودشان اقدام به تهیه ی میوه های خشک می کنند. در هر حال شکی نیست که به علت تغلیظ مواد قندی در میوه های خشک، این خوراکی ها ممکن است حتی خوشمزه تر از نوع تازه باشد.

در روش سنتی معمولاً خشک کردن زیر نور خورشید انجام شده و در نتیجه ی آن تمام خواص غذایی زیستی و تمامی رنگدانه های گیاهی حفظ می شود. این میوه ها که نزد عموم به نام “آفتاب خشک” معروف هستند، بر خلاف میوه های خشک صنعتی یا “تیزابی”، ظاهر زیبایی ندارند و اغلب سیاه و خشک هستند. بیشتر مصرف کنندگان به دلیل رنگ روشن و تمیز بودن ظاهری میوه های تیزابی، این نوع محصولات را انتخاب می کنند؛ اما شما این اشتباه را نکنید و سعی کنید میوه های آفتاب خشک و طبیعی را که فاقد مواد نگهدارنده هستند انتخاب کنید.