شیرینی نخودچی

توضیحات

شیرینی نخودچی پسته ای
شیرینی نخودچی یکی از شیرینی های سنتی قزوین و از معروفترین شیرینی‌های ایرانی است. مواد لازم برای تهیه نان نخودچی، آرد نخودچی خیلی نرم، پودر عن و روغن است. طرز تهیه نان نخودچی بدین صورت است که پودر شکر و روغن را با هم مخلوط می‌کنند و هم می‌زنند تا کاملاً نرم و لطیف شود. سپس آرد نخودچی را اضافه کرده و مالش می‌دهند تا خمیر نرم شود و چسبندگی پیدا کند. خمیر را در یک کیسۀ نایلونی یک یا دو روز می‌گذارند بماند. سپس خمیر را روی میز به قطر یک سانتیمتر باز می‌کنند و با قالب‌های کوچک مخصوص نان نخودچی قالب می‌زنند و در سینی می‌چینند و در فری که از قبل گرم شده با حرارت ۳۰۰ درجه به مدت ۲۰ دقیقه می‌پزند تا نان‌ها طلایی شوند. این خمیر خشک‌تر از سایر خمیرها است و باید با مالش و ورز دادن آن را نرم کرد.
به گزارش ایسنا، جام جم آنلاین نوشت: این‌که چه کسی، کجا و چه سالی آستین بالا زد و با چه انگیزه‌ای آرد و روغن و شکر را مخلوط کرد و از خمیر نرم به دست آمده، گلوله‌هایی کوچک‌تر و بزرگ‌تر از گردو جدا کرد و با فشار دست به آن فرم داد و بعد هم آنها را به دست تنورهای داغ سپرد، مشخص نیست؛ اما او یا آنها در زمانی نامعلوم کاری کرده‌اند که امروز میلیاردها انسان، شیرینی فکر خلاقشان را زیر دندان احساس می‌کنند.
شیرینی‌پزی یک هنر است با تمام کرشمه‌های یک هنر اصیل. باید در دهان گذاشت و آرام‌آرام زیر دندان بردش تا جادوی طعم و مزه‌اش فاش شود. دل‌کندن از آن شدنی نیست، صرف‌نظر از آن از عهده هر کسی برنمی‌آید، با این‌که کارشناسان تغذیه مضرات آن را قطار می‌کنند اما گوش شنوای زیادی وجود ندارد، تنها به این علت که شیرینی را با هیچ‌چیز در دنیا نمی‌توان عوض کرد.

مردم خاورمیانه عاشق شیرینی‌های پرشهد هستند. آنها شیرینی‌های پرملات خود را که با انبوهی از مغزها پوشانده شده پس از اتمام غذا یا همراه با آن می‌خورند، اروپایی‌ها به خوردن شیرینی همراه با صبحانه میل دارند و کیک‌های پوشیده از شکلات و میوه‌های فصل را می‌پسندند، مردم جنوب شرقی آسیا نیز مشتری شیرینی‌های برنجی و بخارپز هستند و ما ایرانی‌ها به شیوه هر چه پیش آید خوش‌آید، در هر کجا و به هر بهانه پای شیرینی را به جمع‌مان باز می‌کنیم تا به یمن طعم شیرین شیرینی، دقایق‌مان هم شیرین شود.

بوی ناصرالدین شاه می‌آید

اما چه کسی در سرزمین ما برای اولین بار کشف کرد ‌با مخلوط کردن چند ماده خوراکی در دسترس می‌شود محصولی چنین پرطرفدار و متفاوت خلق کرد، از رازهای تاریخ است و بر ما پوشیده. ولی همین که کتاب تاریخ را ورق می‌زنیم و در آن دنبال سرنخ‌های تاریخی می‌گردیم به چند نام آشنا برمی‌خوریم که مثل بسیاری از امور معاصر در صنعت شیرینی‌پزی هم نقشی داشته است.

ناصرالدین شاه در تاریخ ما نامش نه به صورت مستقیم، بلکه به واسطه تلاشش برای تولید قند ایرانی با شیرینی و شیرینی‌پزی عجین شده است و اگر او و بعد هم رضاشاه نبودند، کارخانه قندی در ایران پا نمی‌گرفت که بعد‌ها سبب رونق قنادی و شیرینی‌پزی شود.

آنچه نیاکان‌مان در تاریخ نگاشته‌اند، حکایت از آن دارد در عهد ناصری که قناد به کسی گفته می‌شد که قند و نقل و نبات می‌فروخت در ایران قند خوب تولید نمی‌شد به طوری که قندهای تولید داخل بدون طعم بود و به جایش قندهای روسی و بلژیکی، هم خوشمزه و خوش طعم بود و هم باب دندان ایرانی‌های چای‌خور.

پس قناد‌ها که کار اصلی‌شان فروش قند بود از عرضه قند ایرانی نه‌تنها سود نمی‌کردند بلکه این کار به ضررشان نیز تمام می‌شد و به همین علت به فروش قندهای خارجی رغبت نشان می‌دادند؛ یعنی مساله‌ای که به مذاق ناصرالدین شاه خوش نمی‌آمد.

با این‌که تاریخ بدگویی‌های مفصلی از این پادشاه کرده اما او کسی است که برای ارتقای کیفیت قند ایرانی آستین بالا زد و در ده کهریزک کارخانه قندسازی راه انداخت، ولی مثل این‌که قرار بود همه اتفاقات در عهد ناصری با توطئه و دسیسه همراه باشد، زیر پای کارخانه قند هم بعد از 12 روز کشیده شد و همچنان فروش قندهای روسی و بلژیکی در قنادی‌های کشور ادامه یافت ؛ حالا بماند این کارخانه ناکام در عهد قاجار در عهد پهلوی اول به کام رسید و اولین قندهای خوشمره ایرانی را تولید کرد.

داستان شکر هم باید چیزی مشابه این باشد، اما در تاریخ از کسانی که باعث رونق تولید شکر در ایران شدند به روشنی حرفی به میان نیامده تا آنجا که فقط می‌دانیم از سال 1300 خورشیدی به بعد بود که قند و شکر در کشور به‌وفور یافت شد و مقدمه‌ای ‌فراهم کرد تا قنادهای دیروز به شیرینی‌پزهای امروز تبدیل شوند.

نسخه‌های سحرآمیز

تقلید از خارجی‌ها بود یا فکر بکری که به ذهن قنادهای خلاق ایرانی رسیده بود، مشخص نیست اما به هر حال تولید شیرینی در ایران به یک شعبده‌بازی می‌مانست. به احتمال زیاد اولین و بهترین شیرینی‌ های پخته شده در کشور نیز راهی دربار شده، نه روانه خانه رعیت. اما آنچه در آن تردید نیست، همه‌گیرشدن خوردن شیرینی در کشور است که خیلی هم بسرعت اتفاق افتاده است.

می‌گویند ‌در قدیم ایرانی‌ها در بین شیرینی‌های موجود در بازار چند قلم را بیشتر می‌پسندیدند؛ شیرینی‌هایی مثل مسقطی، راحت‌الحلقوم، نان‌برنجی، شیرینی نخودچی، شیرینی بادامی، حاج بادام، نان پنجره‌ای، شیرینی شکری و شیرینی‌های مربایی.

اینها غیر از گز، حلواارده، حلوا نیم‌شکر (تهیه شده از آرد برنج، شکر، هل و گلاب) و شکرپنیر بود که بیشتر برای فاتحه‌خوانی اموات استفاده می‌شد، همچنین‌ از آبنبات قیچی‌های هلی، بادامی، پسته‌ای و ترش یا نقل‌های بیدمشکی، بادامی و خشخاشی.
شیرینی نخودچی درجه یک، یادآور بوی عیدی